Vanaf eind jaren ’20 tot 1960 ontwerpt architect Sybold van Ravesteyn een groot aantal gebouwen langs het Nederlandse spoorwegnet. De diverse stationsgebouwen, kantoren en seinhuizen komen in Utrecht en plaatsen ten zuiden daarvan. Uiteindelijk blijven maar weinig bouwwerken van de architect bewaard. Eén van de behouden gebouwen is het seinhuis op station Maastricht uit begin jaren ’30. Het gebouw is vanaf 1985 niet meer in gebruik maar is datzelfde jaar nog benoemd tot Rijksmonument. De karakteristieke Post T is in 2003 volledig gerestaureerd.
In Maastricht komt in 1933 het eerste seinhuis met een elektrisch seintoestel. In het gebouw komen in plaats van de tot dan toe gebruikelijke handels moderne panelen met knoppen. Het bouwwerk aan het noordelijke uiteinde van het hoofdperron rust op twee betonnen pijlers. In de holle zuidelijke pijler bevinden zich achter een deur de kabels en leidingen. De pijler aan de noordzijde is vrijwel massief. De eerste verdieping bevindt zich zes meter boven de grond en bestaat uit een betonnen bak met daarin de technische installatie. Behalve de toegangsdeur zijn hier ook enkele patrijspoorten aangebracht. De toegang is via een eenvoudige ijzeren trap en klein bordes te bereiken. Op de tweede verdieping bevindt zich de bedieningsruimte. Doordat de wanden van de ruimte vrijwel geheel uit glas bestaan, heeft het personeel een goed uitzicht op het emplacement. Rondom de ruimte is een gallerij. Doordat het W-vormige dak van het seinhuis aan een betonnen juk hangt, lijkt het op de glazen wanden te rusten. Het dak heeft bovendien een grote overstekende luifel boven de gallerij van de tweede verdieping.
NS neemt in 1985 in Maastricht een nieuw seinhuis in gebruik. Diezelfde periode is het seinwezen in Zuid-Limburg grotendeels gemoderniseerd en verdwijnen de laatste armseinen van het emplacement. Nog datzelfde jaar is seinhuis benoemd tot Rijksmonument. Het gebouw is niet alleen een goed en representatief voorbeeld uit het werk van Van Ravensteyn, maar ook van de architectuur der Nieuwe Zakelijkheid. Het laatste bewaarde seinhuis van de architect raakt echter zodanig in verval dat rond de eeuwwisseling zelfs sloop dreigt. Het gebouw is in 2003 alsnog geheel gerenoveerd. Ook vanbinnen is Post T nog helemaal compleet. Zo is onder andere het bedieningspaneel nog aanwezig.
Op de foto bovenaan dit artikel passeert Veolia-treinstel 504 op 6 augustus 2016 onderweg van Kerkrade Centrum naar Maasrticht Randwyck de karakteristieke Post T van het Maastrichtse hoofdstation.
Van Ravesteyn ontwerpt in de jaren ’30 maar liefst 18 functionalistische glazen seinhuizen op slanke betonnen kolommen. De ranke gebouwen raken zo min mogelijk de grond en bieden zoveel mogelijk uitzicht op de baan.
